Donderdag 29 jan. 2009

Hier is ze dan onze dochter Romey

We konden deze blog wel beginnen met het verhaal van de rechtbank maar dat boeit niemand want iedereen zoekt gelijk de foto op en is stik benieuwd naar hoe haar naam is, dus starten we vandaag met Romey!

Vandaag moesten wij om half 3 bij de rechtbank zijn en om 2 uur zouden ze ons met de taxi ophalen. Dus zaten we om 2 uur keurig opgedoft in de hal van het hotel te wachten maar er reed van alles voorbij behalve onze taxi met daarin Ines , Franck en Christine. Zelfs de manager van het hotel begon zich een beetje zorgen te maken en geen discreet bellen met Ines, helaas die had haar telefoon uit, vervolgens ging Dion maar bellen met Franck. Geen probleem ze waren onderweg en zouden er met 5 minuten zijn, inmiddels was het 5 voor half 3 en enigszins ongemakkelijk begonnen wij ons wel te voelen want je wil nergens niet te laat komen en zeker niet bij de rechtbank! Maar goed uiteindelijk kwam de taxi (bleek auto van Christine onze tolk te zijn) en gingen we op pad, Christine kon geen parkeerplek vinden dus wij auto uit en in onze gala outfit over straat naar de rechtbank. Moet zeggen had mij de rechtbank iets anders voorgesteld, de helft lag in puin vanwege een verbouwing en de rest is zeg maar aan verbouwing toe! Ergens boven werden we op een bankje gezet met als achtergrondmuziekje een enorme drilboor...hoezo met elkaar communiceren. Uiteindelijk werden we om 3 uur binnen geroepen en toen was er even paniek want Christine was er nog niet en dan mogen ze niet beginnen want onze tolk ontbreekt. Christine was zich van geen kwaad bewust en kwam op haar dooie akkertje aanwandelen terwijl onze advocate Sandra driftig stond te gebaren dat ze moest opschieten. Goed dan kom je in een kamertje en daar zit dan de rechter die het hele verhaal gaat voorlezen, Christine vertaalt alles en er zitten mensen bij van een organisatie voor de rechten van het kind. Na het beantwoorden van een aantal vragen kwamen dan de verlossende woorden: wij mochten ons een beetje zwanger noemen (zelfs Christine schoot in de lach toen ze dit vertaalde voor ons) Vervolgens werd er nog 1 x gevraagd of wij echt niet gedwongen waren om te adopteren en of wij echt voor Romey wilde zorgen, toen dit bevestigd was kregen wij haar foto te zien! Nou dat was leuk want dit was een foto van toen ze 6 maanden oud was, dus Ines riep gelijk dat ze er zo niet meer uitzag! Vervolgens wachten op het papiertje dat ons toestemming gaf om naar het weeshuis te gaan en daar gingen we, leuk in onze gala outfit weer over straat want Christine stond 2 blokken verderop geparkeerd.

Eenmaal in het weeshuis moesten wij wachten op de psychologe en de sociaal werkster voordat wij Romey te zien kregen, dit duurde ook nog wel even maar rond half 5 kwam dan eindelijk ons kleine meisje binnenwandelen. Helemaal netjes aangekleed en opgedoft en super verlegen, het is ook wat allemaal mensen in een hok die foto's maken en zeggen dat dit nu jouw papa en mama zijn. En papa en mama die maar aan je plukken en in een vreemde taal tegen je praten, kan mij voorstellen dat ze zich opgelaten voelde. We hadden een tekenbord voor haar gekocht en het uitpakken vond ze wel leuk en toen begon ze wat te ontdooien. Wat ons wel opviel is dat ze heel rustig bij ons op schoot bleef zitten alleen mijn panty vond ze in het begin wel wat eng daar wilde ze niet aan voelen. Toen er ook nog een zak snoep kwam was het ijs gebroken (hoor nog iemand een tip geven: de liefde van een kind gaat nu eenmaal door de maag). We mochten haar meenemen naar de tuin van het tehuis waar we wat met haar hebben rondgelopen en geschommeld etc. Om 6 uur kwamen ze eten brengen en mochten wij haar eten geven, geloof mij ik heb in mijn hele leven een kind nog nooit zo zien eten. Kan het bijna niet eten noemen leek meer op schrokken, hele lepels rijst met ananas gingen in een rap tempo naar binnen, het leek wel eten wat je eten kan voordat er iemand anders ermee vandoor gaat. Dion en ik kregen regelmatig ook een hapje van haar dus ze wil wel delen. Daarna ging ze keurig haar bordje wegbrengen en moesten wij plaatsmaken want dat bordje moest weg! Christine kwam ons melden dat wij langzamerhand weg moesten dus hebben wij Romey naar haar slaapzaal gebracht waar wij met een handkus afscheid hebben genomen, moet zeggen had haar het liefste gelijk meegenomen want het rook daar niet echt lekker fris! Ze vond het allemaal wel goed maar toen ze dag moesten zeggen zag je haar wel een beetje vragend kijken van wat gaat er nu weer gebeuren. Morgen mogen we haar zelf wassen en pyama aantrekken dus dat is een iets leuker afscheid dan. Wij gaan nu lekker slapen en wensen jullie veel plezier met lezen