vrijdag 27 maart 2009

Na een wat onrustige nacht vanmorgen Romey uit bed gehaald onder het "genot" van het lang zal ze leven van haar papa en mama. We hadden de slaapkamer versierd met ballonnen en dat was al helemaal goed voor haar, ze wist niet waar ze kijken moest van geluk. Toen ze ook nog een kadootje kreeg was het helemaal top!!!! Daarna naar beneden om lekker te ontbijten en toen was het tijd om de ambassade te bellen. Jose was wat vroeger gekomen zodat hij kon bellen aangezien ons Spaans het niet gaat redden als er een lang antwoord komt. Tot onze grote verbazing begrepen wij dat onze papieren klaar waren....hoezo klaar???? dit hadden we niet verwacht dus voor de zekerheid maar even gevraagd of het echt het LP was of niet??? Ook daar kon Jose beverstigend op antwoorden al keek hij ons aan wat is in hemelsnaam een LP???

Ok dus we gaan naar huis!!! Beetje ongeloof was er nog wel maar Jose had de telefoniste verteld dat wij er met 15 minuten aan zouden komen, dus hup tas mee, paspoorten mee (je weet maar nooit) en op naar de consul. Daar was alleen de technische man aanwezig maar die heeft ons de LP gegeven en wij moesten nog even op 2 kopieen onze namen handtekeningen en paspoortnummers invullen en klaar waren we. De hele stapel met gelegaliseerde en vertaalde documenten mochten we ook meenemen dus gauw wegwezen daar........

Gauw kadootjes voor Ines, Franck en Christine en Jose kopen en toen op naar het hotel. Omdat we nu echt alles hebben durfden we eindelijk onze ouders te bellen dat wij naar huis komen. Allemaal hartstikke blij natuurlijk (gelukkig maar anders kunnen we beter hier blijven hahahaha). Jose was ook blij voor ons maar heeft het er wel moeilijk mee dat wij gaan omdat we zoveel lol samen hebben. Hij begrijpt dat wij graag naar huis willen maar hij had ons graag nog even hier gehouden. Goed om even bij te komen maar even een cappuccino in de tuin bij het zwembad. Romey nog even zwemmen met haar nieuwe Winnie de Pooh bandjes (groot succes Pooh krijgt tijdens het zwemmen regelmatig een kusje) en daarna was het tijd om naar bed te gaan. Dan kon mama even de koffers pakken en Romey beetje bijslapen voor haar feestje. Nou vergeet het maar ik heb de hele trukendoos open gegooit maar madame ging niet slapen. Goed dan maar eruit en loop maar wat rond....

Inmiddels was het half 4 en toen wij beneden kwamen waren Annemaria, Annelies, Mijael en Ariel er al. Die hadden toch een berg kadootjes meegenomen dat was niet normaal meer. Dus met zijn 3en alles uitpakken en wij maar filmen en foto's maken. Daarna druppelde langzaam iedereen binnen, Franck en Christine, Sandra de advocate, Daniel de man van Ines, Peruaanse Christine en als laatst de familie van Jose. We hebben heerlijk gebarbequed Jose had echt super lekker vlees gehaald allen kon het hele weeshuis wel mee-eten zoveel was er nog over. Gelukkig was het weer ook mooi, Romey heeft zelfs nog even samen met mama, Annemaria en Ariel en Mijael gezwommen. Moet zeggen snap nu waarom de jongetjes zoveel moeite hebben met zwemles en de meiden er zo doorheen fietsen. Ze komen alledrie uit hetzelfde tehuis, hebben nooit gezwommen (althans bijna nooit) en Romey heeft binnen een ochtend door hoe het werkt en Ariel en Mijael zijn A.banger in het water en B. doen hun benen niet naar beneden waardoor ze of voorover kieperen of achter op hun rug terecht komen. Laten we zeggen dat daar nog wel wat werk inzit voordat die zwemmen zoals Romey nu doet. Die ging natuurlijk even imponeren door haar hoofd onder water te doen rondjes te draaien enz., hoezo ik ben jonger, ik versla jullie allebei!

Het was een gezellig verjaardagsfeestje en de vrouw van Jose had ook nog een mooie taart gemaakt met 3 kaarsjes en die heeft Romey netjes uitgeblazen nadat wij met zijn allen voor haar hadden gezongen. Heb wel het idee dat ze het leuk vond, of ze ook snapt dat ze jarig was ???????
Doet er niet toe het was leuk en we hebben op een leuke manier afscheid kunnen nemen van iedereen, op Ines na dan maar die zien we morgen in Santa Cruz wel net als Macky die met ons mee terug vliegt naar Nederland. Nu gauw naar bed want morgen worden we om 07:15 opgehaald door Daniel die ons naar het vliegveld brengt.

Wat ik graag nog even kwijt wil is het volgende: Ik snap dat iedereen reuze benieuwd is naar Romey en haar het liefst gelijk wil zien en wil knuffelen. Maar omdat het heel belangrijk is dat Romey de tijd krijgt om te wennen aan haar nieuwe leven en omgeving houden wij voorlopig nog even de deur op slot. Niet omdat we jullie niet willen laten genieten van deze dame maar omdat zij echt even tijd nodig heeft om te wennen. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en als Romey gewend is zijn jullie van harte welkom om haar te bezoeken. Ook dan kan het nog zo zijn dat Romey niet op schoot wil zitten of geknuffeld wil worden, laat haar dan maar gewoon gaan het komt vanzelf wel goed (Stel je eens voor dat mensen die je niet kent ineens aan jou gaan zitten en je willen kussen en knuffelen en optillen, nou ik weet wel dat ik dan ook de boot zou afhouden en zo is het voor Romey ook). Daarnaast wil ik iedereen bedanken voor alle reacties in de afgelopen 9 weken. Wij vonden het heel leuk om ze te krijgen en te lezen net zoals veel van jullie het leuk vonden om de blog van en over Romey te lezen. Sommige reacties waren hartverwarmend en andere grappig (bedankt KNABBEL?????) maar allemaal waren ze voor ons speciaal, nogmaals bedankt daarvoor!!!!!

Nu rijst natuurlijk de vraag, ga ik thuis verder met de blog......geen idee, ben na 9 weken wel een beetje blog moe maar ik weet dat er heel veel mensen zijn die graag nog even doorlezen. Kan met zekerheid zeggen dat er dit weekend zeker weten geen blog meer komt omdat we aan het reizen zijn dan. Misschien maandag nadat we bij Burgerzaken zijn geweest om Romey in te laten schrijven als "echte hollandse" maar ik beloof niks. Zal in ieder geval nog wel een blog maken over onze thuiskomst maar wanneer die verschijnt daar doe ik nog geen uitspraken over....
Iedereen bedankt en tot gauw, heel veel liefs vanuit een mooi, soms heftig, maar ook hartverwarmend Bolivia het was 9 weken living la vida loca maar het was het zeker weten waard!!!!

liefs, Jorna, Dion en Romey