donderdag 05 febr. 2009

Vanmorgen zijn we maar gewoon naar het weeshuis gegaan want we hadden geen telefoon van Christine gehad dus gingen we er maar vanuit dat de zitting sowieso niet vanmorgen was. Toen wij aankwamen moest de helft nog onder de douche dus die zaten keurig netjes in hun blootje onder een handdoek te wachten tot ze onder de douche mochten. Dat is wel even hectisch maar onze leuke leidster was er weer en had hulp van twee vrijwilligsters dus het verliep best soepel. Ze hadden Romey als eerste gedaan dus die zat lekker bij ons op schoot tv te kijken en zo langzamerhand druppelde alle 22 kids de speelzaal in. Daar was inmiddels een doos met speelgoed omgekieperd en iedereen was lekker aan het spelen. 

 Van de nederlandse vrijwilligster hoorde wij dat er in Cochabamba alleen al 138 weeshuizen zijn waarvan een paar illegaal en de rest legaal. Er zijn in deze plaats alleen al 5000 weeskinderen in de leeftijd van 0 tot en met 18 jaar. Ik moet zeggen dat ik hier echt wel van schrok, zoveel kinderen en zoveel weeshuizen dat is niet normaal. Ons weeshuis is eigenlijk geschikt voor 125 kinderen maar er zitten er op dit moment 160, waarvan 36 baby's. Echt onvoorstelbaar gewoon. In dit weeshuis blijven ze tot ze 6 zijn want daarna moeten ze naar school en krijgen ze ook gelijk huiswerk en daar is dit weeshuis niet op ingesteld. Er is dus een weeshuis voor kinderen van 6-18 jaar en dat is gewoon een complex met 600 kinderen, een eigen school, een eigen ziekenhuis enz. deze kinderen komen nooit buiten de deur, zoiets kunnen wij ons gewoon niet voorstellen. Bij de lunch hebben wij ons echt zitten afvragen hoeveel weeshuizen en weeskinderen er totaal in Bolivia zijn, als het er hier al zoveel zijn belooft dat niet veel goeds denk ik zo.....

Na de lunch nog even geskyped met oom Iwan en daarna nog even met oma Nanda (die echt behoorlijk technisch is geworden want zij had de webcam eerder aan de praat dan ik!!! supergranny !!!!) We hebben vanmiddag ook Christine maar weer even gebeld maar jullie raden het nooit: onze rechter is ziek, griep of zo. Ze zou vandaag weer gaan beginnen maar niemand weet of ze dit ook gedaan heeft (this is the Bolivian way....unboliviable). Bij ons zou gewoon bekend zijn of iemand werkt of niet maar hier dus niet. Volgens Christine konden we niet meer doen dan geduld hebben, nou dat hebben we wel maar we willen Romey hier hebben. We merken aan haar dat ze gewoon te weinig aandacht krijgt nu omdat alle 21 andere kinderen ons ook als hun papa en mama zien. Goed wij zijn ook stront verkouden en voelen ons ook niet lekker maar wij gaan ook door dus we baalde enorm vanmiddag! Eerlijk gezegd hebben we allebei het gevoel dat het pas maandag of dinsdag gaat worden en dat hopen we niet want dat zit Romey nog een weekend daar. 

 Vanmiddag bij het weggaan hoorde wij van een Engelse zuster daar dat ze 's nachts huilt omdat ze naar papa en mama wil, nou dat had ik liever niet geweten want vind dit zo zielig. Duim me dus ook echt een ongeluk dat het morgen gaat worden die zitting want dat zou voor iedereen beter zijn en dan mag ze lekker bij papa en mama in bed komen liggen als ze huilt!!! (jajaja weet het is pedagogisch niet slim want voor je het weet ligt ze iedere nacht tussen ons in maar vind het nu gewoon zielig dus mag het even) De rest van de middag is vrij rustig verlopen op 1 ding na. Ik was aan het zwaaien naar Luis, Ariel die in het prieeltje op een bankje stonden en vervolgens ging Mijuel er ook bij staan en riep: Mama, mama adios adios om vervolgens zijn evenwicht te verliezen en voor over de balustrade klapte en vol op zijn kop terecht kwam. Ik schrok mij dood wat een smakker maakte dat kind en er kwam eerst helemaal geen geluid uit. Mijn hart bonkte echt als een gek dus ik hem opgetild en toen begon hij te brullen (gelukkig maar) en je zag met de seconde de bult op zijn kop groeien. Ik gauw naar binnen met hem en op zoek naar een doek met koud water (beide niet in de buurt....ff vergeten he is Bolivia, koud water is lauw water en de enige doek die er ligt is de poetslap voor tafel en vloer, niet echt fris dus). Ik dacht echt dat die bult uit elkaar zou knallen maar gelukkig was er een leidster die ijsklontjes had gepakt dus die hebben we op zijn hoofd gelegd. Hij steeds in mijn hand knijpen en ik maar in het nederlands tegen hem zeggen dat alles wel goed kwam, wat een bikkel zeg er kwam geen traan meer uit zijn ogen terwijl je hem voelde wegtrekken als ze het ijs verlegde. De rest van de middag heeft hij maar bij mij op schoot gezeten om even bij te komen. De leidsters zeggen al dat wij Romey en hem en Ariel maar moeten meenemen en dat zouden Dion en ik ook graag doen, maar helaas gaat dat niet lukken. Het is wel een leuk plaatje zo toch, 1 meid en 2 boenders van jongens.

Bij het eten werd Dion weggehaald omdat er telefoon voor ons was in het weeshuis ??????? Dion dacht dat hij Christine aan de telefoon had die ging vertellen wanneer de zitting was. Het bleek echter een andere Christine te zijn namelijk onze peruaanse stagaire (hadden wij even gemist dat ze ook Christine heette) Zij vroeg aan Dion of wij om 18:00 naar de plek konden komen waar wij haar van de week hadden afgezet want ze had iets voor Romey. Dion nog geprobeerd of dit niet gewoon morgen in het weeshuis kon maar dat kon niet zei zij. Dus wij om 18:00 naar Calle Calle de plek waar wij haar hadden afgezet en daar zat ze keurig op ons te wachten. Even gekletst en toen wilde wij ook wel weer gaan (lieve meid iets wat lang van stof af en toe maar goed bedoelt). En toen kregen we van haar een tasje met een roze beer erin en een lief briefje gericht aan Romey en haar E-mail adres zodat we in contact konden blijven. Wel ontzettend lief van haar (ze heeft ons 1 dag meegemaakt). We hebben afgesproken als wij nog even teruggaan naar het weeshuis om kadootjes te brengen en afscheid te nemen dan gaan we dat doen als zij er ook is want dat is wel zo leuk. Deze lieve onverwachte actie maakte de baalmiddag van geen zitting hebben weer een beetje goed!

  Misschien hebben we morgen beter nieuws en zien jullie ons stralen op de blog met Romey in ons appartement, maar ik zou er niet teveel op rekenen. Welterusten......