zondag 01 feb. 2009

Het was vandaag echt zondag, toen wij vanmorgen aankwamen was iedereen lief aan het spelen en er werd niet gejankt (bijna eng). Je kunt je niet voorstellen hoe ze hier speelgoed kunnen slopen dat is echt onvoorstelbaar, ze spelen met alles (hoezo speelgoed niet geschikt voor kinderen onder de 3 jaar dat kennen ze hier echt niet) en ze stoppen echt alles in hun mond. Banden en assen worden onder auto's vandaan gehaald, poppen missen armen en benen en alles wat je in elkaar zet wordt onder je handen vandaan weer uit elkaar getrokken, er verdwijnen hele en halve stukken ballon in de mond en een autowiel schijnt ook errrug lekker te smaken. En het is echt wonderlijk men stuitert met van alles in de mond op de grond en er is niemand die stikt, ongelofelijk ????? Als zoiets in Nederland in een kinderdagverblijf zou gebeuren was iedereen in rep en roer, en hier kauwt en speelt men rustig door.

Afscheid nemen tussen de middag ging nog goed bij Romey, ze was niet blij maar liet ons wel rustig weggaan. Onze taxi was een kwartier te laat (het kan dus ook wel eens niet goed gaan haha) en na een snelle lunch de skype opgestart om met opa en oma in Oostenrijk te bellen. Helaas geen beeld maar wel even lekker om de stem van mijn papa en mama gehoord! Daarna kwam ook de complete familie Kamps inclusief opa Ben en oma Loes nog even in beeld en hebben we even heerlijk bij gekletst! Goed om de stem van iedereen weer te horen, ook leuk om te horen dat iedereen uitkijkt naar weer een nieuwe blog (bedankt voor de druk die hierdoor ontstaat want ik moet wel iedere keer iets verzinnen haha) Onze taxi was op tijd (ja om 12 uur was ff een klein missertje van onze beste vriend)

 Vanmiddag was het al met al ook vrij rustig, dat wij gisteren boos op Romey zijn geworden vanwege het broekplassen heeft toch wel indruk gemaakt want vanmiddag heeft ze wel 4 keer gevraagd of wij meegingen naar de wc omdat ze moest plassen. Dit gaan we proberen vol te houden, je merkt ook dat ze af en toe een woordje Nederlands gaat praten, ben al 3 dagen bezig om haar banaan te laten zeggen omdat die op een poster in de speelruimte hangt en toch makkelijk te herkennen is. Vandaag zei ze het ineens en ik dacht echt dat ik het niet goed hoorde dus ik zei het nog een keer en toen keek ze mij echt aan van: mam dat zeg ik toch net dat ga ik nu echt niet herhalen. En vanmiddag was ik aan het tellen met 2 jongetjes en Dion zat met haar te spelen en die vertelde dat ze ook probeerde mee te tellen. Ze begint ook echt los te komen in alles, praten, rennen, ondeugend zijn (kan ze ook heeeeeel goed) en ze lacht bijna de hele dag. Helaas krijgen we het filmpje met haar geitenlachje niet gedownload op deze blog maar we gaan ons best doen om dit alsnog voor elkaar te krijgen want het is gewoon aanstekelijk hoe ze lacht (jajaja weet het trotse mama, en ja dat is ook zo!!! vind dat ze het super doet in 3 dagen tijd) 

 Helaas zijn de gekochte schoenen veel te groot dus morgen moeten we nog even op pad om nieuwe te kopen, want dit is net kleinduimpje in haar zeven mijls laarzen haha. Het afscheid nemen vanmiddag om half 7 liep uit op een klein drama, mevrouw heeft duidelijk door dat wij gaan en vind dat helemaal niks, laat zich op de grond zakken trekt een pruillip van hier tot tokio en zet het op een janken! Zo ontzettend zielig dan wil je echt niets liever dan haar optillen en meenemen want die gaat de komende 2 dagen alleen maar erger worden. Maar goed nog even doorbijten het is in ieder geval een goed teken dat ze afscheid nemen erg vind want het zou ook niet best zijn als ze ons bij de deur lachend stond uit te zwaaien! 

Hopelijk genieten jullie allemaal weer van de foto's en tot horens!